Leczenie próchnicy

Polega na usunięciu chorej tkanki zęba i zastąpieniu jej właściwie dobranymi materiałami. Próchnica zębów jest jedną z najbardziej rozpowszechnionych chorób. Polega ona na stopniowej demineralizacji twardych tkanek zęba i ich proteolitycznym rozpadzie. Skłonność do próchnicy może być oceniana na podstawie umiejscowienia ubytków próchnicowych. Przy małej skłonności próchnica tworzy się głównie w bruzdach zębów trzonowych i zagłębieniach anatomicznych, przy średniej występuje na powierzchniach stycznych zębów trzonowych i przedtrzonowych, a przy dużej skłonności ubytki próchnicowe tworzą się również na zębach przednich. Ze względu na szybkość rozwoju, próchnicę zębów można podzielić na: ostrą, przewlekłą, zatrzymaną i kwitnącą.
Przyczyną powstawania próchnicy są paciorkowce, głównie Streptococcus mutans.

Próchnicotwórcze bakterie są zdolne do inicjowania procesu próchnicowego poprzez wytwarzanie kwasów (w szczególności kwasu mlekowego) w wyniku metabolizowania cukrów, a kwaśne środowisko (przy pH < 5,5) sprzyja demineralizacji szkliwa. Bakterie te mają również istotny wpływ na proces tworzenia płytki nazębnej. Cukry stanowiące podstawę metabolizmu bakterii to głównie cukry rafinowane dodawane do pokarmów. Największe działanie próchnicotwórcze ma glukoza, sacharoza i fruktoza. Cukry występujące naturalnie w pokarmach w praktyce nie mają istotnego znaczenia w rozwoju próchnicy zębów.

Leczenie próchnicy polega na usunięciu uszkodzonych tkanek zęba i wypełnieniu opracowanego ubytku odpowiednim materiałem przeznaczonym do odbudowy zębów. Najczęściej stosowane do tego celu materiały to glassjonomery i kompozyty światłoutwardzalne.
W przypadku zaawansowanego rozwoju próchnicy może dojść do zakażenia miazgi zęba znajdującej się w jego wnętrzu, a w przypadku zaniedbania tego stanu może wystąpić zgorzel polegająca na rozkładzie miazgi zębowej wskutek zakażenia bakteriami beztlenowymi. Leczenie zgorzeli jest bardzo trudne i czasochłonne i nie zawsze prowadzi do pozytywnych efektów.